W Polsce, podobnie jak w innych nowych krajach członkowskich UE transport lotniczy jest najszybciej rozwijającą się gałęzią transportu. Jest to konsekwencja wzrostu gospodarczego i związanego z nim wzrostu ogólnej mobilności społeczeństwa, w tym w celach turystycznych. Na przyspieszenie wzrostu ruchu istotny wpływ ma poszerzanie się oferty przewoźników, w tym zwłaszcza niskobudżetowych.
Dla jakości transportu lotniczego istotna jest dostępność do regionalnych portów lotniczych, których liczba i funkcje będą rosnąć. Poza warszawskim Okęciem, istotną rolę odgrywają lotniska: Gdańsk-Rębiechowo, Katowice-Pyrzowice, Kraków-Balice, Poznań-Ławica i Wrocław. W polityce transportowej zakłada się, że modernizacja i rozbudowa infrastruktury portów lotniczych będzie wyprzedzać wzrost popytu, poprawiając dostępność transportu lotniczego i likwidując izolację regionów. W pierwszej kolejności wykorzystywana będzie istniejąca infrastruktura portowa, a następnie podjęty zostanie program rozbudowy tej infrastruktury, szczególnie w regionach o najsłabszym dostępie do transportu lotniczego. Oczekuje się także szybkiego wzrostu roli i ruchu portów lotniczych obsługujących Poznań i Wrocław. Do rozwiązania przez władze samorządowe jest problem obsługi potencjalnych układów metropolitalnych białostockiego i lubelskiego.
Rozwojowi lotniczych portów regionalnych (istnieje w Polsce 13 takich portów) sprzyja aktywność samorządów wojewódzkich i miast metropolitarnych. Duże szanse szybkiego rozwoju komunikacji lotniczej stwarza możliwość przydatnych dla tej sieci lotnisk wojskowych i byłych lotnisk wojskowych, znajdujących się w zasobie Agencji Mienia Wojskowego. Wymaga to rozwiązania problemu zarządzania lotniskami współużytkowanymi przez służby wojska i lotnictwo cywilne.
Warunkiem osiągnięcia sukcesu jest poprawa regionalnej i lokalnej dostępności portów lotniczych (drogi i transport publiczny, w tym koleje), ze szczególnym uwzględnieniem wielkich miast. Wymaga to powiązania długofalowych planów rozwoju infrastruktury lotniczej z planami zagospodarowania przestrzennego kraju i regionów. W szczególności niezbędna jest rezerwa i przygotowanie terenów pod budowę i rozbudowę lotnisk i infrastruktury towarzyszącej, w tym pod powiązania drogowe i kolejowe.
Odrębnym problemem jest ukształtowanie warszawskiego węzła lotniczego w powiązaniu z koncepcją obsługi aglomeracji łódzkiej. Zakłada się, że obecny port lotniczy im. Fryderyka Chopina na Okęciu będzie rozwijany do osiągnięcia pułapu limitowanego przepustowością dróg startowych ok. 12-15 mln pasażerów rocznie. Aktualne trendy i prognozy (szybki wzrost ruchu na lotniskach regionalnych i zwolnienie tempa wzrostu ruchu na lotnisku Okęcie) czynią budowę drugiego lotniska dla Warszawy (ewentualnie z zadaniem obsługi aglomeracji łódzkiej) mniej pilnym zadaniem. Przewiduje się natomiast szybkie przystosowanie lotniska wojskowego w Modlinie do pełnienia funkcji odciążających lotnisko na Okęciu (transport towarów, loty czarterowe, loty nocne).
Rozwiązania wymaga problem obsługi łódzkiego obszaru metropolitalnego, który może być rozwiązany przez uruchomienie szybkiego połączenia kolejowego Łódź-Warszawa i lepszego skomunikowania Okęcia z centrum Warszawy. W sumie dalsze decyzje dotyczące koncepcji budowy nowego lotniska centralnego dla Polski są uzależnione od wyników pogłębionej i niepoddającej się naciskom analizy ekonomicznej, społecznej i środowiskowej.
Źródło:
KONCEPCJA PRZESTRZENNEGO ZAGOSPODAROWANIA KRAJU - Aktualizacja
Koncepcja przestrzennego zagospodarowania kraju jest podstawowym dokumentem określającym zasady polityki państwa w dziedzinie przestrzennego zagospodarowania kraju w perspektywie najbliższych dwudziestu lat (w horyzoncie 2025 r.).
Aktualizacja Koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju została opracowana przez Rządowe Centrum Studiów Strategicznych na mocy Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. (Dz. U. z dnia 10 maja 2003 r.).
|
