Statut       Zarzad       Kontakt       Mapa strony

Historia budowy Stan obecny Most Łazienkowski Koncepcje przykrycia	Obwodnica Śródmieścia część południowa Trasa Łazienkowska

Istniejący odcinek południowy Obwodnicy Śródmiejskiej nosi nazwę "Trasa Łazienkowska". Trasa prawie na całej długości leży w ciągu drogi krajowej nr 2 (DK2). Do momentu wybudowania systemu obwodnic w Warszawie jest podstawowym elementem systemu drogowego stolicy na kierunku wschód - zachód. Obecnie ma decydujące znaczenie dla funkcjonowania drogowego systemu Warszawy. Cały odcinek trasy jest klasy GP o maksymalnym przekroju jezdni głównych wynoszącym trzy pasy w każdym kierunku ruchu, które są redukowane do dwóch na odcinku pod Al. Niepodległości oraz po przejściu przez rondo Jazdy Polskiej i z jednym pasem, działającym jako wjazd/wyjazd pomiędzy placem Na Rozdrożu a rondem Jazdy Polskiej. Całkowita długość trasy, od skrzyżowania ul. Grzymały z Al.Jerozolimskimi na Ochocie do ronda Wiatraczna na Pradze Południe, wynosi 8,1 km. Trasa Łazienkowska budowana była w latach 1971-1974 wg norm obowiązujących w tamtym okresie odnoszących się m.in. do maksymalnego natężenia ruchu i dopuszczalnego nacisku na oś. Przebieg w kierunku zachód - wschód: Trasa Łazienkowska rozpoczyna się od skrzyżowania ul. Grzymały i Al.Jerozolimskich na Ochocie. Przebiega ulicą Grzymały i Kopińską. Do ulicy Grójeckiej są dwa skrzyżowania ze światłami - z ulicami Szczęśliwicką i Białobrzeską. Od jednopoziomowego skrzyżowania obsługiwanego sygnalizacją świetlną z ul. Grójecką trasa prowadzi dalej na wschód ulicą Wawelską. Od skrzyżowania Wawelskiej z Al. Żwirki i Wigury/Raszyńską/Krzyckiego (rondo pod pomnikiem lotnika, będące jednym z bardziej zakorkowanych miejsc w Warszawie) Trasa Łazienkowska jest arterią bezkolizyjną z węzłami typu WA lub WB.

Trasa przechodzi pod Al. Niepodległości (węzeł WB) w krótkim przekopie i prowadzi ulicą Zgrupowania AK "Róg" (do maja 2008 - Aleja Armii Ludowej). Przed rondem Jazdy Polskiej (węzeł WB) trasa wchodzi w wykop i przechodzi w dalszym ciągu pod ulicą Marszałkowską (bez powiązania) i placem Na Rozdrożu (węzeł WB z Alejami Ujazdowskimi) rozdzielając reprezentacyjne parki w stolicy - Łazienkowski i Ujazdowski. W okolicy ulicy Rozbrat trasa prowadzona jest na estakadzie i przechodzi nad Wisłostradą (węzeł WA). Trasa Łazienkowska przecina Wisłę mostem im. gen. Zygmunta Berlinga i po praskiej stronie jako Al. Stanów Zjednoczonych przechodzi nad Wałem Miedzeszyńskim (węzeł WA) i ulicą Paryską (bez powiązania). Następnie schodzi na poziom terenu i przechodzi pod ulicą Saską (węzeł WB). Od węzła z ulicą Ostrobramską (WA) trasa znów staje się kolizyjna ze skrzyżowaniem w jednym poziomie z ulicą Grenadierów. Trasa Łazienkowska kończy swój przebieg na pięciowlotowym rondzie Wiatraczna na Pradze Południe.

Historia budowy

Pierwsze plany budowy trasy pochodzą z lat 30-stych ub. wieku. Planowano wtedy szeroką arterię (Aleję Marszałka Piłsudskiego) łączącą Żwirki i Wigury z Placem na Rozdrożu i w dalszej perspektywie przeprawę przez Wisłę. Powojenne plany Trasy Łazienkowskiej sięgają 1959 roku, gdy po zbudowaniu Mostu Gdańskiego podjęto działania zmierzające do powstania kolejnych mostów przez Wisłę - Łazienkowskiego i Świętokrzyskiego. Od października 1959 do kwietnia 1960 tworzone były założenia, a od września 1960 do czerwca 1961 trwał konkurs na projekty dla obu tras. Zakładano wtedy budowę mostu wiszącego wraz z linią SKM oraz bezkolizyjne trzypoziomowe niektóre węzły. W 1963 roku zdecydowano o budowie Trasy Łazienkowskiej odkładając Trasę Świętokrzyską na późniejszy termin. W 1964 roku koncepcję Trasy Łazienkowskiej spotkały pierwsze oszczędności - zrezygnowano z mostu wiszącego, rezerwy pod SKM i trzypoziomowych skrzyżowań. W 1966 roku powstał projekt techniczny Trasy Łazienkowskiej w dwóch wariantach - z linią tramwajową i bez. W 1967 zatwierdzono do realizacji projekt bez linii tramwajowej.

Pierwsze prace budowlane rozpoczęto wiosną 1968 roku od rozkopania Placu na Rozdrożu (burząc przy okazji budynek kasyna z czasów carskich) oraz przebudowy wodociągu do Filtrów i podpór pod most. Niespodziewanie wszelkie prace zostały przerwane z powodów problemów w finansowaniu inwestycji. Na nowo budowa Trasy Łazienkowskiej ruszyła z końcem sierpnia 1971, by zakończyć się po niespełna 3 latach. Budowa trasy była wykorzystywana przez władze PRL jako propaganda sukcesu epoki wczesnych rządów Edwarda Gierka i obok Dworca Centralnego oraz Wisłostrady była najważniejszą inwestycją komunikacyjną w Warszawie w dekadzie lat 70-tych. Motyw warszawskich inwestycji komunikacyjnych stał się kanwą serialu Czterdziestolatek, którego fragmenty można obejrzeć obok. 22 lipca 1974 roku z wielką pompą oddano trasę do użytku, dokładnie na XXX-lecie Polski Ludowej. Niestety, pośpiech w inwestycji i wykorzystywanie kiepskiej jakości materiałów budowlanych spowodowały, że już po dwóch latach zaczęły się pojawiać nierówności i wyrwy w jezdni oraz rdza na barierkach ochronnych. Trasa Łazienkowska początkowo kończyła się na skrzyżowaniu z Al. Żwirki i Wigury pod pomnikiem lotnika. W latach 90-tych poszerzono ulicę Wawelską oraz wcześniej ulice Kopińską i Grzymały, doprowadzając Trasę Łazienkowską do Al.Jerozolimskich w okolicach Dworca Zachodniego. Odcinek od pomnika lotnika do skrzyżowania ul. Grzymały z Al. Jerozolimskimi powstał jako kolizyjny z wszystkimi skrzyżowaniami w jednym poziomie, obsługiwanymi sygnalizacją świetlną.

Stan obecny

Natężenie Natężenie ruchu na Trasie Łazienkowskiej już dawno przekroczyło planowane w latach 70-tych 5 tys. pojazdów na godzinę i wynosi obecnie ponad 7 tys. Najbardziej obciążony jest most Łazienkowski, po którym przejeżdża blisko 11 tys. pojazdów na godzinę w szczycie porannym. Most Łazienkowski został odciążony z ruchu dzięki zbudowaniu Trasy Siekierkowskiej. Wg danych ZDM dobowe natężenie ruchu na moście spadło ze 165 tys. pojazdów do około 125-130 tys. zaraz po oddaniu mostu Siekierkowskiego. Najsłabiej obciążonym ruchowo jest odcinek Trasy Łazienkowskiej od ul. Ostrobramskiej do ronda Wiatraczna - około 1 tys. pojazdów. na godzinę w szczycie porannym. Na początku XXI wieku wykonano wymianę nawierzchni na całej Trasie Łazienkowskiej. Badania specjalistyczne stwierdziły fatalny stan łącznic i estakad na węźle z ul. Czerniakowską i Wałem Miedzeszyńskim. Zadecydowano o stopniowej odbudowie ślimaków, tymczasowo podpierając niektóre specjalnymi konstrukcjami stalowymi. Od 2005 roku trwa proces odbudowy łącznic w tych węzłach. Generalnego remontu wymaga już cały odcinek trasy idący na estakadzie od ul. Myśliwieckiej do ul. Paryskiej, wraz z mostem. ZDM w 2002 roku zapowiadał generalny remont mostu Łazienkowskiego wraz z estakadami dojazdowymi, który miał się dokonać krótko po oddaniu do użytku pierwszego odcinka Trasy Siekierkowskiej wraz z przeprawą przez Wisłę. Jednak obecnie remont trasy nie jest planowany w Wieloletnim Planie Inwestycyjnym m.st. Warszawy, poza odbudową ślimaków na węzłach z Wisłostradą i Wałem Miedzeszyńskim. Katastrofalny stan estakad Trasy Łazienkowskiej ilustrują poniższe zdjęcia.

Przejazd samochodem od ronda Wiatraczna do pomnika lotnika

Zdjecia wykonane dnia 2 października 2008 roku. Autor: Sławomir Lorenc
               

               

                   

Most Łazienkowski

Most Łazienkowski im. gen. Zygmunta Berlinga jest mostem belkowym 5-cio przęsłowym o konstrukcji stalowej z żelbetowymi podporami. Całkowita długość mostu pomiędzy skrajnymi przyczółkami wynosi 1200 metrów, a szerokość 27,76 m. Dojazdy do mostu zaprojektowano w postaci estakad kablobetonowych o rozpiętości przęseł 40 metrów. Na moście zlokalizowano dwie jezdnie po trzy pasy ruchu w każdą stronę oraz wąskie chodniki, bez ścieżki rowerowej. Wejść na most można tylko dzięki długim i niewygodnym schodom. Most jest więc mało przyjazny dla pieszych i rowerzystów. Most Łazienkowski jest drugim w kolejności, po moście Toruńskim im. Grota-Roweckiego, mostem o największym natężeniu ruchu - w ciągu doby przejeżdża po nim 120 tys. pojazdów. Do czasu oddaniu do użytku mostu Siekierkowskiego był najdalej na południe umiejscowionym mostem w Warszawie i jednocześnie najbardziej obciążonym ruchem - dobowe natężenie wynosiło ponad 160 tys. pojazdów.

Zdjęcia: Marcin Bogdański

Most Łazienkowski został oddany do użytku wraz z całą trasą 22 lipca 1974 roku. W 1975 roku, w wyniku pożaru drewnianej budki znajdującej się pod mostem na lewym brzegu Wisły, zostało uszkodzone całe pierwsze przęsło i część drugiego oraz nawierzchnia jezdni na długości ok. 200 m. Potem most Łazienkowski był kilkakrotnie odnawiany, jednak od czasu otwarcia nie było praktycznie żadnego większego remontu konstrukcji. W 2002 roku stwierdzono katastrofalny stan estakad na węzłach z Wisłostradą i Wałem Miedzeszyńskim.

Koncepcje przykrycia i modernizacji Trasy Łazienkowskiej

Plany z lat 1995-2001

Pierwszą propozycję przykrycia trasy Łazienkowskiej złożył w 1995 roku Prof. Andrzej Kiciński - architekt, urbanista. W 2000 roku sześć zespołów architektonicznych pracowało nad projektem zagospodarowania okolic placu Na Rozdrożu oraz parku Ujazdowskiego i Łazienkowskiego. Wszyscy byli zgodni, że istnieje konieczność przykrycia trasy, co pozwoliłoby na odtworzenie ciągłości i spójności obu parków. Planowano też przywrócić pierwotny "gwiaździsty" charakter planu Na Rozdrożu. W 2001 roku powstał plan dla śródmieścia Warszawy, w którym zakładano przykrycie Trasy Łazienkowskiej od placu Na Rozdrożu do okolic Zamku Ujazdowskiego. Potem zmieniła się ekipa rządząca w Warszawie i plan ten nie był kontynuowany. Przykrycie Trasy Łazienkowskiej i uporządkowanie placu Na Rozdrożu zostało ponownie ujęte w przyjętej przez radę miasta w 2005 roku "Strategii rozwoju miasta stołecznego".	Jedna z koncepcji przykrycia TŁ z 2000 roku	Plan dla Śródmieścia z 2001 roku

Opracowanie firmy APIA XXI z 2007 roku

Wiosną 2006 roku hiszpańska firma Apia XXI (na koszt rządu Hiszpanii) przystąpiła do sporządzania projektu przykrycia trasy na odcinku od ronda Jazdy Polskiej do placu Na Rozdrożu oraz opracowania koncepcji remontu Trasy Łazienkowskiej wraz z możliwością upłynnienia ruchu. 23 października 2007 roku firma APIA XXI przekazała Zarządowi Dróg Miejskich opracowanie "Studium Wykonalności: rozwiązania architektoniczne, ochrony środowiska i akustyczne Trasy Łazienkowskiej". Projekt podzielony został na trzy sekcje sekcje:

Sekcja pierwsza - odcinek Tasy Łazienkowskiej pomiędzy rondem Jazdy Polskiej a placem Na Rozdrożu.

Sekcja druga - odcinek Tasy Łazienkowskiej pomiędzy Placem Na Rozdrożu a Mostem Łazienkowskim.

Sekcja trzecia - odcinek Tasy Łazienkowskiej tj. Most Łazienkowski

Proponuje się w nim wykonanie na odcinku od Ronda Jazdy Polskiej prawie aż do ulicy Marszałkowskiej częściowe przykrycie trasy i poprowadzenie jezdni dwukierunkowej wyniesionej ponad trasą, która obsługiwałaby wyłącznie ruch autobusowy. Platformę pod tą jezdnię przewiduje się wynieść za pomocą pionowej konstrukcji centralnie położonej na całym odcinku przebiegu przekrycia. Tym sposobem zostałby odseparowany ruch autobusów czego skutkiem byłaby poprawa przepustowości ruchu na trasie oraz poprawa warunków dla użytkowników transportu publicznego. Tuż przed ulicą Marszałkowską w kierunku wschodnim, trasa zostałaby całkowicie przykryta i podparta na wcześniej ulokowanej centralnie konstrucji oraz na istniejących po obu stronach skarpach. Transport publiczny szedłby na poziomie gruntu, czyli po jezdni na poziomie nowoprojektowanego przekrycia. Plan Na Rozdrożu zyskałby pierwotny "gwiaździsty" kształt. W obrębie placu zaproponowano usytuowanie nowych budynków jako dopełnienie okrągłej zabudowy wokół Placu. Zarojektowano też przykrycie Al. Armii Ludowej, umożliwiające połączenie parków Łazienkowskiego i Ujazdowskiego, zlokalizwoanych obecnie po dwóch stronach Trasy. Odcinek trasy znajdujacy się na estakadzie, w celu redukcji wpływu hałasu na warunki mieszkaniowe, miałby zostać wyciszony z wykorzystaniem dwóch rodzajów rodzajów ekranów akustycznych, wykonanych z materiałów przezroczystych lub w postaci betonowych elementów z wkomponowaną roślinnością. Most Łazienkowski miałby zostać wzmocniony i poszerzony o ciągi pieszo-rowerowe o szerokości 4,50 m.

Wydaje się, że opracowanie Hiszpanów trafi na dno urzędniczych szuflad i nie zostanie nigdy zrealizowane. Państwa ocenie pozostawiamy, czy słusznie.

Dokument zawiera m.in.: OPIS STANU OBECNEGO CHARAKTERYSTYKA OGÓlNA PROPONOWANEGO ROZWIĄZANIA OPIS ROZWIAZAŃ TRASY ŁAZIENKOWSKIEJ ANALIZA TECHNICZNA ANALIZA FUNKCJONALNA ANALIZA ŚRODOWISKOWA W niniejszym dokumencie została podjęta próba przedstawienia ogólnego kształtu rozwiązania architektonicznego, proponowanego w projekcie "Rozwiązania architektoniczne, środowiskowe i akustyczne dla Trasy Łazienkowskiej od Placu na Rozdrożu do Ronda Jazdy Polskiej". Rozwiązanie zaprezentowane w dokumencie zawiera również opis wszystkich czynników, zaangażowanych w ten projekt: badania środowiskowe i akustyczne, układ urbanizacyjny, obiekty dla pieszych i rowerzystów oraz ochronę dziedzictwa i obiektów historycznych. W tym celu, na pierwszym miejscu ukazano cele i wytyczne, o realizację których zostaną podjęte starania. Następnie, opisany został plan ogólny, proponując podział na jednorodne rozdziały, co ułatwi analizę. Na koniec dokonano indywidualnej analizy każdego rozdziału, ukazując obecną sytuację z istniejącymi problemami i brakami i czyniąc propozycje na przyszłość.

Dokument zawiera m.in.: OPIS PROJEKTU IDENTYFIKACJA I CHARAKTYRYSTYKA OBSZARU OBJĘTEGO PROGRAMEM NATURA 2000 DLA OBSZARU STUDIUM CELE OCHRONY CHARAKTERYSTYKA WPŁYWU PRAC USPRAWNIENIE POŁĄCZENIA OBSZARÓW OBJĘTYCH PROGRAMEM NATURA 2000 Poniższy dokument został przygotowany w odniesieniu do artykułu 6 punktu 3 DYREKTYWY RADY 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 roku w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej fauny i flory. Opracowanie analizuje wpływ projektu "Rozwiązania architektoniczne, ochrony środowiska i akustyczne Trasy Łazienkowskiej od Placu na Rozdrożu do Ronda Jazdy Polskiej", na przedmioty ochrony Natura 2000.

Muzeum Historii Polski nad Trasą Łazienkowską

Do koncepcji przykrycia Trasy Łazienkowskiej powrócono, niezależnie od projektu firmy APIA XXI, w czerwcu 2008 roku przy okazji dyskusji nad lokalizacją Muzeum Historii Polski. Jedna z koncepcji zakłada przekrycie wykopu Trasy Łazienkowskiej i posadowienie budynku ponad wylotem z tego tunelu, na prawo od Zamku Ujazdowskiego, siedziby Centrum Sztuki Współczesnej. Wizja ta jest jednak mocno kontrowersyjna i ma tyluż zwolenników, co przeciwników. Lokalizacja muzeum nad Trasą Łazienkowską będzie niezwykle kosztowną inwestycją, a bryła budynku może zdominować sąsiedni Zamek Ujazdowski. Jednak z końcem września 2008 roku lokalizacja Muzeum Historii Polski nad Trasą Łazienkowską zyskała aprobatę władz Warszawy. Przewiduje się, że konkurs na dokładną lokalizację i formę budynku będzie rozpisany na początku 2009 r. Wizualizacje koncepcji przykrycia Trasy Łazienkowskiej od placu Na Rozdrożu do Zamku Ujazdowskiego wraz z lokalizacją Muzeum Historii Polski